29 maart - 2 april 2025
Morgen is het Katleens verjaardag. Als we ergens uit gaan eten, bestelt ze bijna altijd garnaalkroketjes, een goeie reden om terug te keren naar de kust en op een adresje, aangeraden door sterrenchef Mattias Maertens van M Bistro (*) in Nieuwpoort een betere garnaalkroket te proeven. De betere restaurants en brasserieën serveren echter meestal garnaalkroketten als voorgerecht. In Estaminet De Peerdevisscher In Oostduinkerke kan je ze echter eten met frietjes en een slaatje. De keuze was dus vlug gemaakt.
Bovendien ligt camperpark Camperduin te Koksijde, waar we vorig jaar ook al eens stonden, op slechts 2 km.
Zaterdag 29 maart
Rond halfelf vertrokken we. We hadden bij het verlaten van Roeselare al meteen een korte file door het ongeval nabij de ovonde van kruising Brugsesteenweg en R32 waarbij een motorhome op zijn zij lag. In Diksmuide wilde ik nog LPG tanken maar de LPG-pomp was buiten gebruik tot na de verbouwingswerken, dus reden we nabij Nieuwpoort de E40 op om te tanken in Mannekesvere. Na het tanken besloten we op de parking al te lunchen waarbij ik merkte dat ik mijn medicatie vergeten was. We konden dus nog eens terugkeren naar Roeselare.
Aangekomen rond halfdrie (een half uurtje later dan het toegestane aankomstuur) installeerden we ons en maakten even een wandelingetje op en rond de camperplaats. Bij het terugkeren op de camperplaats was een dame de incheckzuil aan het bekijken om een nachtje bij te boeken. Wat een verrassing: het bleek Annemie te zijn, de schoonmoeder van onze Wouter. Rond vijven spraken we af voor het aperitief bij ons in het zonnetje maar toch met een dikke trui aan.
Zondag 30 maart
Happy birthday, er is eentje jarig. Ik nam de fiets om in de bakkerij verse boterkoeken te halen als starter voor de jarige (en mezelf natuurlijk).
Rond elf uur vertrokken we met de fiets naar Oostduinkerke, een ritje van amper twee kilometer. Aangekomen aan Estaminet De Peerdevisscher bleek het restaurant binnen al stampvol te zitten. Zij hanteren een wachtlijst op het terras waar we vlug op intekenden. In het voorjaarszonnetje namen we het aperitief in afwachting dat we naar binnen konden.
Momenteel zijn er al 3 generaties ‘Peerdevisschers’ én kriebelt het al bij de volgende generatie.
Het verhaal startte bij ‘de rostn’ Durant, de eerste garnaalvisser te paard in de familie. Daarna nam schoonzoon Eddy D’Hulster de passie en stiel van hem over, die het op zijn beurt doorgaf aan schoonzoon Johan Casier. Ook bij de 4 de generatie is de interesse gewekt, Ian Van der Stricht staat klaar om de teugels over te nemen, zowel in de keuken als te paard.
Het restaurant zit aan de achterkant van het Visserijmuseum. Qua sfeer is het zalig: folklore, geruite tafellakens, helemaal in de stijl van het oude vissershuisje vlakbij. Een plek waar je ook alle tijd kan nemen om aan tafel te zitten. De garnaalkroketten zijn top. Je kan hier kiezen tussen een vaste of een lopende vulling. Ik ken geen enkel ander restaurant waar je die keuze krijgt. Alleen al daarvoor moet je eens naar de Peerdevisscher gaan. Je kan ook beide proeven door te kiezen voor een duo, ik nam zelfs een kreeftenkroket als derde. De vele vaste klanten bewijzen dat het hier terugkomen waard is.
Na de maaltijd brachten we een bezoek aan Navigo, het visserijmuseum. Het illustreert het harde leven van de vissers, vroeger en nu nog altijd. In de grote zaal is ook het skelet opgehangen van Valentijn, de aangespoelde potvis in 1989 die we toen, evenals 300 000 anderen, gingen bekijken en vooral ruiken op het strand tussen Oostduinkerke en Koksijde. Dit museum heeft ons in ieder geval veel meer geboeid dan Westfront twee weken geleden.
Omdat een stukje taart niet mag ontbreken op een verjaardag trakteerden we onszelf na het visserijbezoek op het zonnige terras van de Peerdevisscher vooraleer terug te fietsen naar de camperplaats waar Kris en Annemie ons ook nog eens trakteerden maar dan op een gezellig aperitiefmoment.
Maandag 31 maart
Blijven of vertrekken? Dat was gisterenavond de vraag. Blijven om te fietsen naar Nieuwpoort, hebben we al gedaan. Blijven om te fietsen naar De Panne, hebben we al gedaan. Ik had vroeger een review gelezen over de 'Voie Verte' van Bray-Dunes naar Duinkerke. Misschien was dat een idee.
In Bray-Dunes zijn volgens Campercontact wel een paar camperplaatsen: één betalend en de andere gratis. De gratis camperplaats achter het Office de Tourisme sta je scheef en mag je niet meer dan 1 parkeervak innemen volgens de politie, moeilijk met een lengte van bijna 7,5 m. Bij Camper Car Park betaal je 17,66 euro per nacht, op de camping vlakbij betaal je 20 euro. Daar mag je echter de stoeltjes buiten zetten en kunnen we ons eens douchen zonder op het waterverbruik te moeten letten.
Vlak voor de middag kwamen we aan bij de camping, maar we moesten nog wachten tot twee uur om binnen te mogen. We parkeerden ons dus in de straat voor een lichte lunch en een dutje.
Nadat we ons geïnstalleerd hadden op de camping, maakten we nog een wandeling door de meest noordelijke kustgemeente van Frankrijk. Het toeristisch seizoen moet er duidelijk nog beginnen. De weinige terrasjes die toch al open waren, zaten dan ook goed vol. In het zonnetje en uit de wind was het ook echt genieten.
Dinsdag 1 april
Met een kleine 30 km voor de boeg of beter voor de fietswielen, wachtten we tot 's namiddags om naar Duinkerke te fietsen. In de voormiddag was alles 'à l'aise': lang slapen, rustig ontbijten en 's middags toch warm eten, dan zijn we ook vanavond op het gemak. Oh ja, we aten GEEN vis (zie datum van vandaag).
Spoorlijn 73 is de spoorweg die werd aangelegd halfweg de 19de eeuw tussen Deinze en Duinkerke. Het deel tussen Deinze en De Panne is nog steeds operationeel, het laatste stuk in Frankrijk echter niet meer. De sporen liggen er nog, maar ernaast heeft men een fietspad aangelegd. Op een groot deel staat er zelfs nog altijd een omheining tussen spoor en fietspad want officieel blijkt het spoor nog steeds niet gedeclasseerd. Van Bray-Dunes naar Duinkerke fiets je langs Dune de Marchand, door Zuydcoote (of verkies je Zuidkoote?), langs La Dune Dewulf (beide Dunes zijn natuurreservaten) en door Leffrinckoucke, een voorstad van Duinkerke. In Leffrinckoucke verlieten we trouwens de voie verte richting de strandboulevard van Dunkerque die wel heel lang is. Door de binnenstad die ook fietsvriendelijk is, bereikten we weer de voie verte die trouwens een deel is van de Euro Véloroute 4 om terug te keren naar Bray-Dunes. In het zonnetje was het heen naar Duinkerke heel aangenaam fietsen, bij het terugkeren tegen een frisse en sterke wind wel wat minder. Toch heeft het tochtje ons plezier gedaan.
Woensdag 2 april
Met een afspraak voor morgen op de kalender zijn we vandaag teruggekeerd. Voor de middag moet je de camping verlaten. We hebben ons nog even verplaatst naar de gratis camperplaats achter het toerismebureau voor een pizza en een portie friet (niet samen natuurlijk maar elk zijn eigen keuze).
Grijs water lozen op de camping konden we niet dus zijn we nog even gestapt in Kortemark onderweg waar een servicepunt is op parking Proosdije.
Tegen halfvier waren we terug thuis.
Maak jouw eigen website met JouwWeb