Via Oostenrijk en Italië naar Kroatië

In de hoop dat het weer wat meevalt (Momenteel zijn er hevige onweders in het westen van Oostenrijk en het noorden van Italië.) hebben we dan ook de tijd om een paar dagen te blijven hangen in Oostenrijkse en/of Italiaanse Alpen. 

dinsdag 29 augustus

Veel valt er natuurlijk niet te vertellen over die eerste rijdagen.

Rond halfnegen zijn we vertrokken richting Luxemburg voor nog een tankbeurt en vervolgens naar Imflingen voor een eerste overnachting.

We sliepen er op een camperplaats bij Weingut Junker waar we van de gelegenheid ook gebruik maakten om een paar flessen witte wijn te kopen. Hun assortiment van eigen geproduceerde wijnen is best wel uitgebreid zodat we zeker niet alles proefden en de verhouding prijs-kwaliteit is zeker ook te smaken.

Als afsluiter van de dag achter (en naast) het stuur strekten we nog even de benen door de wijnvelden. In vergelijking met veertien dagen geleden zijn deze hier veel groter.

Woensdag 30 augustus

De rit vandaag was best wel pittiger te noemen. Waar men gaat langs Duitse snelwegen komt men wegenwerken tegen. Tussen Karlsruhe en Stuttgart gingen we op twee versmalde rijstroken gedurende vele kilometers maar we konden toch een mooie snelheid aanhouden en stonden maar zelden stil.

Aan de grens met Oostenrijk gingen we over op secundaire wegen om tol te vermijden en vooral meer te genieten van het landschap. Plots zag ik echter geen kaart meer op de gps en moest ik noodgedwongen overschakelen op de smartphone, een probleempje dat ik hopelijk later kan oplossen.

De gemiddelde snelheid lag nu natuurlijk ook heel wat lager zodat ik ervoor koos om na 90 kilometer op Oostenrijkse bodem de remmen voor vandaag dicht te trekken op Camping Farm in Unterperfuss. Het is een middelgrote camping in het groene Tirol bij een restaurant. We besloten om hier eventueel morgen een rustdag in te lassen afhankelijk van het weer.

Donderdag 31 augustus

De camping en de omgeving leken ons niet zo gezellig en vanmorgen was het zelfs fris. Dus besloten om toch door te rijden naar een camping in Ovaro (Italië). De foto’s zijn alleszins veelbelovend zodat we daar gerust wel een paar dagen kunnen blijven.

De dikke 200 km door de bergen, de laatste helft door opa’s Dolomieten, maakten dat we toch weer een hele dag reden maar de landschappen waar we doorreden waren bij momenten adembenemend, geen wonder dat mijn pa-zaliger dit het mooiste gebergte noemde. Ovaro ligt trouwens aan de rand van deze bergketen. De camping heet Zoncolan, genoemd naar de berg hier vlakbij waar de Giro d’Italia al verschillende keren een aankomst had.

Wat de foto’s beloofden is ook werkelijk zo. We genieten hier van prachtige vergezichten en aangename temperaturen, weliswaar nog niet het echt zonnige weer waarvoor we zo ver trekken maar dat komt, beloven de weerapps.

We sloten de dag af in het restaurantje bij de camping. De uitsluitend Italiaanse menukaart was wel een hele uitdaging; met de ietwat poëtische omschrijvingen op de kaart had Google Translate zelfs moeite. We aten al beter.

Vrijdag 1 september

Eerste schooldag en eentje die voor een aantal kleinkinderen toch wel spannender dan anders was. Hier was het heel wat rustiger. Deze voormiddag deed ik nog wat taakjes: water bijvullen, wc-cassette ledigen, een eerste poging doen om de gps te updaten wat tot nu nog niet gelukt is maar we kunnen vandaag enen morgen wel zonder.

Deze namiddag hadden we graag een wandeling gemaakt maar dreigende onweerswolken deden ons besluiten om de wandeling te beperken tot het verkennen van het stadje dat op zich niet zoveel te bieden heeft. Geen wonder dat hier dan ook vooral fiets- en motortoeristen landen die met hun rijwiel de streek verkennen en ook wel eens de Zoncolan, door de renners ‘het monster’ genoemd met klimstroken tot 22% willen beklimmen.

Zaterdag 2 september

Tweede rustdag onderweg. Vandaag was het eerder Katleen die wat taakjes deed: een handwasje, de was drogen en terug wegstoppen. Voor vijf weken hebben we inderdaad geen kleren genoeg mee.

De wandeling die we gisteren eerst zouden maken, deden we uiteindelijk vandaag in de namiddag. We konden vandaag dan ook genieten van een stralende zon waardoor de temperatuur natuurlijk ook een stuk hoger klom. Na de afdaling naar het stadje ging het aan de andere kant van de rivier terug omhoog en zelfs pittig omhoog. Op de andere oever wandelden we daarna een heel stuk stroomopwaarts om verder de rivier weer over te steken en terug te klimmen naar de camping.

De paar klimmetjes dedenn onze bewondering nog groeien voor de lopers die deelnamen aan de corso (zelfs kinderen) op een parcours dat dezelfde klimmetjes volgde.

Enige tegenvaller(tje) was de buurjongen die op een dag zeker honderd keer om zijn mama riep en verder ook niet kon praten, alleen maar roepen. We vroegen ons dan ook af of hij nog niet naar school moest. Even googelen leerde dat het schooljaar in Luxemburg pas start halfweg september (en eindigt halfweg juni!)

Zondag 3 september

De laatste dag van de heenreis reden we verder naar Kroatië waar we nu staan op natuurcamping Karli. Al de honden in de verte niet blaffen is het hier ontzettend stil. De bomen zorgen dat we geen schotelontvangst hebben. Voor de rest is hier alles aanwezig wat je maar kan dromen tot zelfs een gezellig terras waar je jouw potje kan koken op gas, inductie (zonnepanelen), bbq of in de houtgestookte pizza-oven. Ik ken er wel die hier ook graag zouden verblijven.

Morgen nog een dikke tien kilometer tot onze eerste afspraak, onderweg wellicht nog een paar boodschappen doen en de dieseltank nog een vullen die hier ong. 0,40 €/l goedkoper is dan bij ons.